ناامیدی و کفر همراهند
شگفت نیست که این دسته از انسانها را به وفور و فراوان منکران خدا یا کسانی
که ایمانشان به خدا سست است، مییابید. دلیلش اینست که اینان میخواهند تنها با خودشان زندگی کنند،
و رشتة پیوند خود را با جهان و پروردگار جهان بریده اند. بیجهت نیست که این کافران را نومیدترین مردمان میبینیم،
همچنانکه نومیدان را کافرکیشترین و ناسپاسترین مردمان! پیوند شگرفی میان ناامیدی و کفر وجود دارد. هریکی از آند
و علت آن دیگری و ثمرة آن است: نومیدی ناسپاسی میزاید و ناسپاسی نومیدی میزاید.
«که از مددهای الهی نومید نمیگردند مگر گروه کافران» (یوسف: 87)
«و چه کسی از رحمت پروردگارش نومید میگردد مگر گمراهان» (حجر: 56).
بیشترین جلوة این نومیدی در سختیها و گرفتاریها و پیشآمدهای بد است. قرآنکریم بارها این مردم را نکوهش کرده است:
«اگر انسان را رحمتی از جانب خود بچشانیم سپس آن را از او باز ستانیم، نومید و ناسپاس میگردد
* مگر آن کسانی که شکیبایی پیشه کرده و به کارهای شایسته پرداخته اند» (هود: 9 – 11).
«هرگاه به انسان نعمتی ارزانی داشتیم روی میگرداند و شانه بالا میاندازد. و
هرگاه که پیشامد بدی برایش میشود، نومید میگردد» (بنی اسرائیل: 83).
«و اگر پیشآمدی بد برای او برسد، نومید میشود و از همه چیز و همه کس دل میکند» (فصلت: 49).
نومیدی فقط با کفر و ناسپاسی همراه نیست، بلکه از همراهان شک نیز هست.
هر انسانی که یقین قطعی به خدا و لقاء خدا و حکمت و عدالت خدا را از دست بدهد،
از امید و خوشبینی و نگرش مثبت به مردم جهان و زندگی محروم میگردد
ادامه دارد...