بسم ربی
ان ربی قریب مجیب
سلام علیکم
انسان همواره در مسیر بندگی با فراز و نشیب های زیادی روبرو می شود، به قول یکی از بزرگان: گهی بر عرش اعلا نشینم گهی پشت پیای خود را نبینم. اما در این مسیر واکنش ما نسبت به گناهی که مرتکب می شویم می تواند میزان و سنجش ما نسبت به ایمان ما به قیامت باشد.
انسان های مسلمان در واکنش به گناه به سه دسته تقسیم می شوند:
گروه اول: این گروه که تقریبا پایین ترین درجه ایمان نسبت به قیامت را دارند پس از مرتکب شدن به گناه ومعصیت به فکر قیامت و حساب وکتاب و سوال و جواب خداوند ازخودشان میفتند و توبه می کنند و به در گاه خدا باز می گردند. این گروه ممکن است بارها وبارها مرتکب گناه و معصیت شوند.
گروه دوم: افراد این گروه را کسانی تشکیل می دهند که در حین انجام گناه و نافرمانی از ذات الله به فکر قیامت میفتند و از ترس خداوند و جزای عملشان در آن روز که هرکس باید آنچه را که کاشته است درو کند فورا از ادامه ی نافرمانی کوتاه آمده ودست از گناه می کشند و توبه می نمایند.
گروه سوم: کسانی هم هستند که علاوه بر اینکه به ندرت به گناه آلوده می شوند به محض اینکه فکر و وسوسه گناه به سرشان زد قبل از هرکاری و قبل از اینکه بخواهند تصمیم خود را جامه عمل بپوشانند به یاد روز سزا و جزا میفتند و فورا توبه می نمایند. امکان ارتکاب گناه به وسیله این گروه بسیار کم است.
اما باید از گروه چهارمی نیز سخن به میان آورد، گروهی که همواره در مسیر گناه قدم بر می دارند وآنچه را که خداوند دوست ندارد انجام می دهند وبنده ی سرا پا گوش نفس شده اند و بسیار کم به یادشان میفتد که باید در مقابل عملی که انجام می دهند جواب پس بدهند. نمی دانم که وضعیت و درجه ایمان این گروه نسبت به قیامت چقدر است.
به جاست که در اینجا خودمون رو بسنجیم و بدانیم با همه ی ادعایی که داریم واقعا ایمانمان به خدا و روز آخرت در چه حدی است؟ آیا اصلا می توانیم که خود را عضوی از سه گروه بدانیم یا اینکه نه، عضوی از گروه چهارم هستیم العیاذ باالله؟