سلام دوباره خدمت دوستان عزیز
دفعه قبل وقتی شعر شبنم و الماس علامه اقبال رو براتون گذاشتم تصمیم گرفتم برای دفعه بعد یکی دیگه از اشعار ایشون رو به نام حکایت الماس و زغال بذارم. اما بعدش یادم اومد که شاعر عالم و توانمند کرد جناب مرحوم ماموستا مه وله وی یه شعری دارن که تقریبا همون مضامین شعر اقبال رو داره
پس گفتم چه بهتر که شعر ایشونو بذارم
البته باید بدونیم که مه وله وی حدود نیم قرن قبل از اقبال بوده
موضوع این شعر که شاید خیلی از شما هم قبلا خونده باشینش "تولد دوباره " هستش و شاعر در اون از زبان خودش و یه بلور جواهر، راه طی کردن مراحل ترقی رو متذکر میشه
اسمی که برا این موضوع انتخاب کردم برگرفته از ابیات پایانی این شعره
ممکنه موقع خوندن شعر با کلمات و حتی مصرع و ابیات سخت و نامفهومی برخورد کنین اما اگه یه مقدار حوصله و دقت کنین از مفهومش حتما لذت میبرین و انشاالله میتونه مورد استفاده قرار بگیره
ضمنا باید از همین حالا بابت نوشتن شعر کردی با فونت فارسی عذرخواهی کنم چون دارم با موبایل این شعرو مینویسم و متاسفانه به فونت کردی دسترسی ندارم
حالا دیگه بریم سراغ شعر
روی فکر به خت سیای ویم مه که رد
په ی چیش هه ر په ستی په ری من ئاوه رد
یاران گشت که یف وه ش، سه فا فراوان
یه ک یه ک وه ئه علای مه قامان یاوان
گرد سه ر شار مه ی له قا نماوه
هه ر من به سته ی خاک، چه م ئه و دماوه
جه و فکره دا بیم یه ک هام ده رد ویم
ریزه بلووری قه دیمش دا پیم
ئاماوه جواو ریزه ی قه دیم سال
به زوبان حال فه صیح ته ر جه قال
وات: من سه نگی بیم، که فته ی هه واران
بی قه در و قیمه ت، نا ره وای شاران
گرتم نه گه رده ن بی باک و شادان
به لای پیک سه خت، کووره ی ئوستادان
ورد بیم، جوشم وه رد، تاویامه وه
تا وه روتبه ی به رز، سه ر نیامه وه
عا له می تازه دیم هوه یدا بی
شه خسی عه جیو تر جه من په یدا بی
بیم وه بلووری پر جه سه فا و نور
لایق وه صوحبه ت به زم سه لم و توور
گا جای "ماءالورد" عه تر عه بیر بیم
بو به خش ده ماخ شا تا وه زیر بیم
گا ماوای صه هبای کونه ی پر تهءثیر
نه شئه به خش حال په ی بورنا و په ی پیر
نه جه رگه ی یاران شوخ دیده ی مه س
مه که ردم گه ردش، مه شیم ده س وه ده س
جه و بی قیمه تی، وه قیمه ت یاوام
وه پایه ی روتبه ی عالی سه ر ساوام
ده وره ی دووباره ی رای حه ق هه رکه س دیش
بوی باخچه ی ئه به د مه یو نه بینیش
جه و بو نه وه ئه و نوور هه لای تاقیه ن
نه ریزه ی من دا، به رقش باقیه ن
"مه عدوومی سه رشار به زم دل ریشی"!
تا تویچ وه ک یاران، ته صدیع نه کیشی...
نه گری وه گه رده ن چی ها نه ریت دا...
پا نه نیه ی وه سه ر وجوود ویت دا...
که ی مه شی نه سیلک یاران هه م ده م
که ی روتبه ی عالی مه وینی وه چه م؟!
هه ر که س تولد دووباره ش نیه ن
ئه لبه ت سه عاده ت ستاره ش نیه ن
ها نه ئه شکه نجه ی په ستی ی نه نگدا
تا مه نزل گیرو نه سای سه نگدا