در فرموده ای حکیمانه از پیاماور(ص) آمده است:«اَلحیاءُ لایَأتی إلا بخَیر» یعنی حیا همواره سودبخش است و حاصلی جز خیر ندارد؛در عمل امّا می بینیم که حیا احیاناً عامل از دست دادن برخی فرصت ها(مانند طرح سؤال،اظهار نظر،ارائه موفق دستاوردها و...) و مانع دستیابی به حقوق و سبب ترک پاره ای فضائل همچون امر به معروف و نهی از منکر است؛تدقیق در این باره نشان می دهد که آن چه زیان بخش و فرصت سوز است شرمگینی و کمرویی است و نباید آن را حیا نامید؛چنان که علامه ابن صلاح شهرزوری(رح)نیز گفته اند:موانع شکوفایی همانند فقر خودباوری و زبونی را که عرفاً و در محاورات روزمره حیا نامیده می شود،در واقع حیا نیست بلکه شبه حیاست؛حیای راستین، خویی است که آدمی را به پرهیز از زشتی ها وا می دارد و از کوتاهی در ادای حق صاحبان حق باز می دارد!
امام نووی،شرح صحیح مسلم،ج2/ص5و6.
منبع
عضويت / ورود |