پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله فرموده اند:
روز قیامت فردی را می آورند و او را در برابر خداوند نگه می دارند و نامه عملش را به او می دهند. او حسنات خود را در آن نمی بیند (می بیند که در آن شرابخواری یا تارک الصلاه یا معاصی دیگر نوشته شده ) لذا می گوید :خدایا این نامه عمل من نیست. زیرا طاعات خود را در آن نمی بینم (ملائکه اشتباهی نامه عمل مرا آورده اند) به او گفته می شود : پروردگار تو گمراه نمی کند و چیزی را فراموش نمی کند، عمل تو بخاطر غیبت کردن از مردم جابجا شده است.(غیبت فلانی را کردی نمازت برای او رفت و شدی تارک الصلاه و...) سپس فرد دیگری می آورند ونامه عملش را به او می دهند که درآن طاعتهای فراوانی می بیند (حج و عمره و زیارت و اعطاء زکات وخمس و اعمال زیادی که قبلا هیچکدام از آنها را انجام نداده بود) می گوید: خدایا این نامه عمل من نیست زیرا من هیچکدام از این اعمال را انجام نداده ام. به او می گویند: چون فلان شخص،غیبت تو را کرده بود حسناتش به تو داده شد.
لهذا باید مواظب بود زیرا غیبت آنقدر حرمتش زیاد است که در حدیثی آمده :« من مات تائباً من الغیبه فهو آخر من یدخل الجنه » یعنی غیبت کننده توبه کار،آخرین نفری است که وارد بهشت می شود.
اشکال نشود چگونه با عدالت خداوند سازگاری دارد که کسی که حج رفته با یک غیبت حجش برای غیبت شونده حساب گردد؟ زیرا کسی که غیبت دیگری می کند آبروی او را برده و تمام وجود انسان به حسب آبرویش می باشد نه به حسب خونش، زیرا اگر کسی به دست کسی به قتل برسد شهید است وبه بهشت می رود ودر روایات آمده اگر کسی غرق شود یا دراثر زلزله بمیرد اجر شهید را می برد اما اگر کسی زنده بماند و آبرویش را ببری یا به عبارت دیگر آبرویش را بکشی دراینجا یک انسان را ازبین برده ای درحالیکه زنده است و خود نظاره گر بی آبرویی خود در نزد دیگران است وچگونه خدا هیچ عکس العملی انجام ندهد و عدالت او اقتضاء دارد برای تنبیه چنین فردی و جبران آبروی آن شخص اعمال غیبت کننده را به شخص غیبت شونده بدهد.