در احادیث داریم رفیق خوب ، آیینه دوستش می باشد،همانطورکه آیینه ؛عیوب چهره را نشان می دهد، دوست خوب هم کسی است که بدون غرض و واقعاً ازروی محبت ودلسوزی واصلاح رفیقش ، عیبش را مرشدانه بیان می کند.
گاهی بعضیها بیان عیب میکنند و واقعاً هم غرضی ندارند و فقط قصد اصلاح دارند اما به یک نحوی بیان می کنند که مثل فحش دادن واهانت کردن است این نه تنها اثر مثبت ندارد بلکه اثرات منفی زیان آوری به بار خواهد آورد.
چه خوب است اگر رفیق انسان عیبی دارد قبل از بیان نمودن آن عیب،چندتا از خوبیهای او را هم ذکر کنیم بعد عیبش رابه او هدیه کنیم؛ مثلا بگوییم:
« می دانم که تو این طوری هستی واین خصوصیت خوب را داری اما این نکته هم باید یک مقدار ملاحظه و رعایت شود.»
بنابراین مومن باید آیینه رفیقش باشد لله نه للنفس، بعضیها از روی حسادت یا بغض برای خنک شدن دلشان از یکدیگر ایراد می گیرند و طوری نشان می هند که انگار از روی خیرخواهی است. درروایات آمده :نزدیکترین فرد به کفر کسی است که یک نقطه ضعفی یا خطایی از برادر مؤمنش ببیند وآن را حفظ کند تا درزمان مناسبی به رُخش بکشد.